مشق توحید

ـ مرحله اول: خواهی نخواهی، عاشقیم! (شناخت خود)

چشمانت را ببند. سری به «خود»ت یعنی به «من»ت بزن:

کششی را در درونت می بینی، کششی به سمت زیبایی ها و بزرگی ها.

اگر در هرچیزی زیبایی و بزرگی را بیابی، مجذوبش می شوی و در مقابلش خاضع؛ و این یعنی عشق.

عشقی که خواستگاه آن دل و قلب است. دلی که همواره عشق به خوبی و زیبایی، عشق به کمال و بزرگی از آن می جوشد، و محبوب و معشوقش را فریاد می کند.

آری! ما عاشق آفریده شده ایم! و لحظه ای بدون معشوق نمی توانیم زندگی کنیم و زندگیِ بدونِ معشوق برایمان پایانِ زندگی خواهد بود.

اما در عین اینکه جبراً عاشقیم، در انتخابِ معشوق آزادیم و مختار.

منشاء تفاوت انسان ها و مکتب ها و روش ها را می توان در همین تفاوت معشوق ها پیدا کرد. زیرا معشوق های ما همان محرک ها و معبودهای ما هستند که روش ها و منش های ما را می سازند و ارزش و بزرگی ما را نشان می دهند. معشوقهایِ ما همان هایی  هستند که در ما اثر می گذارند و ما را به ماراه می اندازند. حرکت‏ها و حالت‏هاى را کم و زیاد مى‏کنند، به ما امید مى‏دهند و یا ما را مى‏ترسانند، شاد مى‏کنند و یا اندوهگین مى‏سازنند. خسته مى‏کنند و یا به شور و شوق مى‏کشانند.

ـ مرحله دوم: معشوقستانِ دنیا (شناخت محبوب ها و معبودها)

حال چشمانت را باز کن و نگاهی به اطرافت بیانداز؛ خدا، پول، عنوان، زیبایی ها، قدرت ها، تشویق ها و تهدیدها و هزاران عامل دیگر که در ما موثر هستند، محبوب ها و معبودهای ما هستند.« براستی محبوب واقعی ما کدامیک از اینهاست؟ »

 باید برای شناخت این بت ها و معبودها، ابتدا اینهارا جمع کنیم وسپس تنظیم و دسته‏بندى؛ تا بتوانیم میان آنها سنجش و تعقل کنیم و به محبوب و معبود واقعی مان برسیم.

معبود ما یا «خدا»ست یا غیر او. آنچه غیراوست را «دنیا» می نامیم که:

- گاهى هوى ونفس ماست. « أَ رَأَیْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواه»

- گاهى قدرت‏ها و طاغوت‏ها و خلقى است که ما را به خویش مى‏خوانند.  «عبدوا الطاغوت.» «ان کان آباؤکم و ابناؤکم ...»

- گاهى  زیبایى‏ها و جلوه‏هاى دنیایى است که ما را اسیر مى‏سازد. «الناس عبید الدنیا.» «و زُیِّنَ للنّاس حُبُّ الشَّهَواتِ مِنَ النِّساءِ وَ البَنِینِ و القَناطِیرِ المُقَنطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَ الفِضَّةِ.»

- گاهى شیطانى است که وسوسه مى‏کند، نفس را تحریک مى‏نماید و دنیا را جلوه مى‏دهد و مرا به هرطرف مى‏کشاند و بنده مى‏سازد. «أَلَم أَعْهَدْ الَیْکُم یا بَنی آدم أَن لاتَعْبُدُوا الشِّیطان.»

 ادامه دارد...

حسام الدین یزدی

(چکیده ای از روشها و فعالیتهای گروه مطالعاتی بصیرت)

جلسه ی امروز، بعد از خواندن قرآن، آقای حیدری دوخبر جالب به ما داد؛ اولین خبر در مورد اردوی بعد ازترم بود و خبر دیگر اینکه: «چند تن از دوستان مسجدی وبلاگی رو راه اندازی کردند، که شما هم میتوانید مطالبی که احساس می کنید مفید و مناسب این وبلاگ میباشد را برای آن ارسال کنید».

بعد از اتمام جلسه، همینطور که به خانه برمی گشتم با خود فکر میکردم که این کار باعث رشد سطح فکری اعضای گروه می شود، همچنین شروع خوبی است برای موفقیت در نویسندگی.

به ذهنم خطور کرد که خوب است اولین مطلب از گروه بصیرت را من بنویسم.

تا انگیزه ی خوبی باشد برای بقیه ی اعضای گروه.

به همین خاطر تا از گرد راه رسیدم شروع کردم به نوشتن این مطلب که امیدوارم برای همه قابل استفاده باشد.

روشهای زیر بخشی از روشهایی است که از آن برای فهم بهتر مطالب و رشد فکری خود در گروه استفاده می کنیم:

1.      لغات سخت ویا ناآشنای که تا به حال نشنیده ایم را با کمک دوستان معنی  می کنیم:

در ابتدای کار باید معنی خود کلمات و جملات را بفهمیم تا بتوانیم مقصود کلی مطلب را درک کنیم

2.      خودمان را جای شخصیتهای داستان قرار می دهیم:

این کار به ما در فهم بهتر فضای داستان کمک می کند، و همچنین استفاده از این عبارت که: « اگر من بودم چه می کردم؟» به سنجش خودمان در شرایط  داستان کمک می کند.

3.      داستان را نقد می کنیم:

یعنی تک تک کارهای شخصیتهای داستان را مورد بررسی قرار می دهیم

4.      نتیجه گیری می کنیم:

یعنی همه ی مطالعات، نقد ها و گفتگوهایمان را جمع بندی و از آن نتایج اخلاقی و عملی میگیریم.

5.      خلاصه نویسی و ثبت:

و در پایان کارخلاصه ی داستان را به همراه آنچه در متن کتاب نیست از جمله؛ گفتگوهای مفید، جمع بندی ها، نتایج و «اگر ما بودیم چه می کردیم؟» ها را ثبت مینماییم.

لازم به ذکر است برخی از این روشها فقط در مطالعات داستانی کار برد دارد، ان شاء الله در شماره های  بعدیِ « راهکارهایی برای مطالعه ی بهتر»  روشهایی را برای مطالعات عمومی ارائه خواهیم کرد.

موفّق و پیروز باشید

والسلام علیکم و رحمت ا.... و برکاته

امیرحسین نیک رفتار

در مطلب گذشته تعریف فرهنگ گذشت و آن شیوه ی زندگی مردم یک جامعه بود. این شیوه دو حالت در جامعه دارد:

1. یا مردم یک جامعه در آن اشتراک دارند، که به آن فرهنگ عمومی گویند.
2. یا گروه و قوم وقشری خاص به آن مرتبط اند، که از آن به عنوان خرده فرهنگ جامعه یاد می­شود.

حال باید دانست که همین خرده فرهنگ ها نیز خود به دو گونه اند:

الف) یا با قواعد و قوانین فرهنگ عمومی سازگاری ندارند، که از آن ها به ضد فرهنگ ها تعبیر می­شود.

ب) یا سازگاری دارند، که آن ها را خرده فرهنگ های موافق می­نامند.

نهاد فرهنگی

پر واضح است که نهادها از بخش های بسیار اثرگذارند. نهاد ها علاوه بر آن که از فرهنگ عمومی استفاده میکنند، خرده فرهنگ مربوط به خود را نیز دارند.

نهادی که از طریق آموزش و تربیت به فعالیت های فرهنگی می پردازد و فرهنگ را تولید میکند واستمرار میدهد؛ یا به آن عمق وغنا میبخشد، نهادی فرهنگی است، مانند خانواده،آموزش وپرورش،رسانه وآمزش عالی.

وباید دانست که چون بخش قابل توجهی از فرهنگ عمومی در خانواده به فرزندان منتقل میشود خانواده را می توان یک نهاد فرهنگی دانست. رسانه های عمومی و آموزش و پرورش نیزغالبا در انتقال فرهنگ عمومی نقش دارند. آموزش عالی هم  بیشتر خرده فرهنگ های سایر نهاد های اجتماعی را تامین می­کند، یعنی آموزش عالی دانش تخصصی مورد نیاز نهادها را فراهم می­کند.

از آنجا که فرهنگ امری غریزی نیست و اکتسابی وآموختنی است وچاره ای نیست برای انتقال آن ازنسلی به نسل دیگر مگر از راه آموزش وتربیت پس حال میتوان فهمید که چرا دو کلمه­ی "آموزش وتربیت" در تعریف نهاد فرهنگی آمده است بعبارة اخری این نهاد فرهنگی است که می­بایست انتقال فرهنگ را از نسلی به نسل دیگر انجام دهد و چه مسؤلیت بزرگی!

مهدی مهدوی

بسم الله الرحمن الرحیم

پرده ای از معانی سورة عصر(قسمت سوم)

«إلا الذین آمنوا و عملوا الصالحات » این آیه کسانی را معرفی می کند که که از آن ضرر بزرگ و مهم نجات یافته اند و هیچ ضرری در سرمایة آنها پدید نیامده است بلکه آنرا به بهترین نحو در معاملات و تجارت بکار برده اند و در هنگام عصرِ عمرِ خویش نه تنها  احساس فشار و گرسنگی نمی کنند بلکه راضی و خشنودند. اینها چند خصوصیت دارند: الف)«الذین آمنوا» ایمان غیر اسلام آوردن و مسلمان شدن است. مسلمان شدن یعنی پذیرفتنِ حقانیتِ خدا و پیامبر و معاد. ولی ایمان یعنی دل دادن و دل سپردن.

   ایمان یعنی همه نیروها، انگیزه ها و اندیشه ها و از پراکندگی دور کردن و همه آنها را به سمت آنچه که به آن دل داده ایم و آن را می خواهیم، متمرکز کنیم بنابراین انگیزه ها و نیروهای انسان که مانند فِلِش های کوچکی هر یک به سمتی روان بودند، همه در کنار هم انگیزه ای بزرگ و نیرویی مستحکم مانند یک فِلِش بزرگ را فراهم می آورند که به سمت خداست این معنای ایمان به خداست [چنین مؤمنی است که مشاهدة او، رفتار او و گفتار او انسان را به یاد خدا می اندازد].

ب) «و عملوا الصالحات» عمل صالح صرفا عمل نیکو نیست بلکه صالح آن چیزی مناسب رشد و رسیدن انسان به کمال او باشد مثلا برای درخت چیزی صالح و مناسب است که او را درخت کامل و خوبی کند و ممکن است همان چیز برای یک حیوان یا گل مناسب و صالح نباشد. پس عملِ صالح عملی است که رشد می دهد یا زمینه رشد را فراهم می کند، آن هم رشدی که مناسب و در خور انسان باشد.

   در آیه شریفه صالح، جمع بسته شده است و «الف و لام» بر سر آن درآمده است. پس این عده از انسان هایی که «الذین آمنوا» هستند، اعمال صالح را انجام می دهند آن هم نه دسته ای از اعمال صالح را، بلکه همه اعمال صالح را، زیرا در عربی جمع به همراه الف و لام به معنای همه است. اینجاست که روشن می شود این گروه، هیچ از عمر و زندگانی خود را نباخته اند بلکه در هر لحظه عملی را که در آن لحظه رشد به همراه داشته است (نه نقص و ضرر) و مناسب آن زمام و جایگاه بوده است(یعنی بهترین عمل از میان اعمال نیکو) را انجام داده اند.[با استفاده از فرمایشات استاد آیة الله شمس خراسانی]

احسان کرمانشاهی

بسم الله الرحمن الرحیم

در ابتدا باید چند نکته را تذکر بدهم :

1.      منظور مان از تفاوت هر تفاوتی نیست بلکه تفاوت هایی است که منجر به تغییر جهت در  حالات ما می شود  و شاید بهتر باشد بگوییم تفاوت حالت و یا تفاوت دید و یا تفاوت نگرش منظور است.

2.      همه ی انسان ها خواسته و یا نا خواسته دارای جهان بینی خاصی هستند و نمی شود انسانی جهان بینی نداشته باشد و از همین جاست که تعریف عنوان آن کمی لطیف و بدیهی به نظر می رسد

3.      باتوجه به نکته بالا ما در صدد بدست آوردن جهان بینی حق و صحیح هستیم و نه مطلق آن.

با توجه به نکات بالا: کسی که می خواهد به جهان بینی صحیح و واقعی دست پیدا کند باید ابتداء به سئوالات زیر جواب دهد :

1.      اولین مسئله آن است که از کجا و چه طور باید شروع کنم ؟

2.      آیا اصلا امکان این امر برای انسان حاصل است که بتواند عالم را بشناسد و آیا من می توانم جهان بینی و بینش حقیقی کسب کنم؟به عبارت دیگر آیا ابزار ها و راه های لازم برای رسیدن به این مهم برای انسان حاضر است؟

3.      بالا تر این که آیا حقیقتی هست که بخواهم علم به آن پیدا کنم ؟ و چیزی جز ذهن و تخیل من وجود ندارد و همه خواب های آشفته است...

البته برای جواب دادن باید از سئوال آخر شروع کنیم : حکماء در جواب این سئوال فرموده اند اینکه حقیقتی موجود است اجمالا امریست بدیهی و بالاتر اینکه اولی از بدیهیات است ولی در توضیح و تنبه به آن ما را متوجه به امور می کنند از جمله آنکه این اثر گذاری و اثر پذیری از خارج که ما را به فعالیت و طلب و ... وا می دارد خود بیان گر آن است که حقیقتی موجود است.

و البته این جواب در صورتی است که فرد حقیقت را مطلقا در غیر از وجود خودش نفی کند ولی اگر فردی حقیقت را حتی در وجود خودش هم نفی کند این خلاف ابده بدیهیات است زیرا هر کس وجود خود را بدون هیچ واسطه ای می یابد.

و اگر همانطور که در سئوال هم آمده فرد فقط عالم خارج را نفی کند لازمه ی سخن او آن است که او اولا  خود موجود باشد و ثانیا صور ذهنیه او هم بالتبع او موجود باشند و برای ما همین که بفهمیم که واقعیتی موجود است کافی است تا ما کنجکاو به فهمیدن چگونگی آن باشیم.

ادامه دارد...

حامد یزدی

 با سلام

چند وقت پیش با حاج عباس آقای قدس راجع به موضوعی صحبت می کردم ایشان در بخشی از صحبت به اقسام تقوا از دیدگاه شهید بهشتی اشاره نمودندکه من دیدم مشابه بحث هایی بود که قبلا با بجه ها در مسجدد داشتیم اما ین شیوه برام جالب و جدید بود برای همین خواستم از ین طریق هم دوستان بخونند و هم نظر دوستان رو بدونم

ایشان گفتند(از نظر شهید بهشتی تقوی بر دو قسم است 1- تقوای دفاع 2- تقوی ستیز

تقوای دفاع:در این قسم انسان شرایط محیطی و فضا رو طوری آماده می کند که امکان ارتکاب گناه یا خطا وجود نداشته باشد وبه قول خودمان آلوده نشودبه طور مثال از رفتن به محافلی که احتمال پخش موسیقی از هر نوع را میدهد نمی رود .خیابان خیام نمی رود در مجالس عروسی شرکت نمی کند به کمترین حد ارتباط به همکلاس یا همکار خانم خود اکتفاءکند و ........و اگر اجبارا یکی از فضاهای بالا را باید تجربه کند به صورت کناره گیری و رفع تکلیف است یا در مورد تزبیت فرزند کنترل همه جانبه وی است طوری که در این فضاها قرار نگیرد 

تقوای ستیز : در این نوع انسان با آشنا بودن کامل به اصول و فروع شرع و عرف ضمن حضور  در این فضاها نتنها عرصه را برای مخالفان دین باز نگذاشته بلکه با دفاع از حریمها و گوشزد کردن خط قرمزها در عین رعایت ادب و متانت به احیاء امر به معروف و نهی از منکر و همچنین تلنگر به وجدان های خواب رفته  به یار ی امام زمان (ع) می شتابند .در عین اینکه همین معاشرتشون با افراد زمینهه ساز جذب افراد می شود و نگاه آنها  را نسبت به دین و افراد مومن عوض می کند درحالیکه در تمام مدت مواظب آلوده نشدن خود نیز هستن

واما ،حالا میخواستم نظر دوستان را در مورد هریک از این دو شق  محاسن و معایب و نهایتا برتری یکی از آنها بدونم

لازم به الذکر است گفتار بالا نقل قولی از نقل قول حاج آقاست و کم و بیشش و ببخشید  

 رسول گلدوزها

بسم الله الرحمن الرحیم

متنی که می خونید گوشه هایی از سخنان و نکته های ناب امام جماعت پیر مسجد آقا کبیره، که هر کدوم یادآور خاطرات به یاد موندنی برای تک تک نمازگزاران است. ذکر این مطالب هم از باب التفات به نکات زیباییه که ایشون اشاره کرده و می کنن و هم از جهت یادآوری دیونیه که تمام بر و بچه های  مسجد به ایشون دارن :

* این حرف حرفِ خوبیه! من ندیدم غیر از آقای بهجت از مراجع، این را بگوید «ای کاش همه یک دور صرف و نحو را یاد می گرفتند». اگر تو این صرف را درست کردی پس تو مَردی.

*ای برادر! این شعار را بعد از نماز محکم بگو! رهبر را دعا کن! عجب کاری است، اگر بد بود گناهش مال من؛ اگر خوب بود مال خودت.

*برادر باید زحمت بکشی، خون دل بخوری؛ سی سال از پای کتاب بلند نشدم اگر به مساله جاهلی بیا بپرس! اگر از من هم نمی پرسی از آقایان دیگر بپرس! رساله را بر دار برو بهشت.

 *ای برادر! این نافله های ما را کی باید بخواند؟! برای دایی جان، مامان بزرگ، عمه جان ... هر که در قید حیات نیست نماز قضا بخوان ضرر ندارد نماز آیات بخوان....

* این قدر بین دو نماز حرف دنیا را نزن. صلوات بفرست، نافله بخوان، این نافله های ما را کی باید بخواند؟ آیة الکرسی بخوان، غفیله را بخوان...

*ای برادر از این خواهرها یاد بگیر. خیلی از آنها مسأله را روان کرده اند از هر ده تا، یکی از شماها مساله بلد نیستید.

*خدا حفظ کند چقدر عالیه! همان جور که قرآن می خوانی، سینه می زنی حسین حسین می کنی، این احکام شرع را هم روان کن.

*ای خدا نیامرزد رضا قلدر را. شما اکثر ندیده بودید الآن تو نازِ نعمتید اون وقت این خبرها نبود برادر؛ دانشگاه نبود، آخوند نبود، کسی جرأت نداشت از اسلام حرف بزند؛ شما ها ندیدید، خدا نیارد اون دوران را، بنده فکر می کنم ده هزار بیشتر کشت.

*برادر این شعر را با آب طلا باید بنویسی یاد بگیر، این شعر را حفظ کن:

چه خوشست گر محک تجربه آید به میان     که سیه روی بود هر که در او غش باشد.

*تو خیال می کنی! پدر ما را در میارند تو گمون کردی بهشت رفتن به این آسانیه؟

 «پیر آشنا»

گردآورنده : جواد ارباب

به نام خدا

در بحث قبل، گفته شد که اگر فرض کنیم فرهنگ یعنی «راه زندگی» و راه زندگی را «دین» بدانیم و بپذیریم کار فرهنگی یا حداقل بخشی از آن «گسترش دین در جامعه» است، حال اگر بخواهیم عنوانی فقهی برای مقوله کار فرهنگی بیابیم شاید بتوان سه عنوان را کاندیدا کرد:1-امر به معروف و نهی از منکر 2- ارشاد و تعلیم جاهل 3- تعظیم شعائر

درباره امر به معروف مطالبی گفته شد حال ادامه بحث:

2-ارشاد و تعلیم جاهل: فقها جاهل را به دو دسته تقسیم کرده اند1- جاهل به حکم شرعی 2 – جاهل به مصداق حکم شرعی. در جهل اولی واجب می دانند عالم، جاهل را تعلیم دهد زیرا که ممکن است به تعطیل دین منجر شود. اگر نسلی آنچه درباره دین می داند به نسل بعد منتقل نکند دین از میان رفته و نسل بعد بی دین و غیر مطلع از احکام شرعی می شوند. اما جهل دوم: ظاهرا تفصیل قائل شدند که اگر موجب ضرر«جانی» یا «مالی عظیم» می شود واجب است و گر نه واجب نیست.مثلا اگر کسی نداند لباسش نجس است واجب نیست به او بگوییم اما اگر فردی به اشتباه محارب دانسته شود واجب است قاضی را مطلع کنیم.البته به نظر می رسد بخش دوم موضوعا از بحث ما خارج است(بنا بر تعریفی که از فرهنگ داشتیم)

حال نکته اینجاست که جاهل کیست؟آیا منظور جهل در مقابل علم است یا جهل در مقابل عقل؟ برای عالم کردن جاهل کافی است مطلب را به او برسانیم و تصوری را در فرد از مطلب ایجاد کنیم ولی ممکن است آن فرد نپذیرد و تصدیق نکند پس معنای وجوب می شود وجوب سعی در تصور سازی و سعی در رساندن مطلب به سمع و نظر جاهل ست.اما اگر بگوییم عاقل کردن جاهل منظور است دیگر فقط صرف تصور سازی نیست بلکه باید سعی کنیم اولا او را به تصدیق بر مطلب وا داریم یعنی توان فهم مطلب را در او رشد دهیم،موانع داخلی(فکری - نفسانی) و موانع خارجی (مثلا اقتصادی) را بر طرف کنیم وثانیا  زمینه اراده و قدرت انجام کار درست را در او افزایش داده و موانع اراده (عقل عملی) فرد را نیز برطرف کنیم.اگر به مسئله چنین نگاهی داشته باشیم مسئله در واقع تبدیل می شود به وجوب چیزی که ما آن را با عنوان تربیت می شناسیم.اینجا هم دوباره باید پرسید (چنانچه در بحث قبلی هم این سوال را داشتیم)اگر نتوان وجوب را ثابت کرد آیا می توان اشتغال به امر تربیت را مستحب دانست؟

3-تعظیم شعائر: علامه طباطبایی رحمه الله علیه می فرمایند:«شعائر جمع شعیره به معنای علامت است و شعائر خدا علامت هایی است که خداوند آنها را برای اطاعتش نصب فرمودند»

در شمول و ظهور آیه (و من یعظم شعائر الله فانها من تقوی القلوب) اختلاف است.برخی استفاده وجوب از آیه را در غیر موردش (فرعی ازمسئله قربانی در حج) صحیح نمی دانند و برخی نیز در مواردی مثل ازاله نجاست از مسجد و نشر و چاپ قرآن استفاده کرده اند.

سوالی که هست به فرض ظهور آیه، آیا آن علامات باید منصوبه و تشریع شده از خدا باشد؟و در این صورت آیا این آیه ارشاد به حکم عقل در اطاعت احکام الهی است یا می تواند دایره ای وسیع تری را شامل شود؟آیا می توانیم بگوییم نصب بیلبرد نماز مصداق آیه است؟

 محمد علیگو

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا أباعبدالله

«خَابَ‏ الْوَافِدُونَ‏ عَلَى غَیْرِکَ وَ خَسِرَ الْمُتَعَرِّضُونَ إِلَّا لَک‏...»

  فراز فوق قسمتی از دعاهای روزانه ماه رجب است. آنگونه که بزرگان گفته اند و می گویند، دارای فرازهایی بلند، زندگی بخش و هدف ساز است و توجه به آن انسان را از سردرگمی نجات داده و پرده های غفلت را از چشمان ظاهر و باطنش می زداید. حجة الاسلام و المسلمین قرائتی نقل می کردند که شهید مطهری رحمة الله علیه به ایشان سفارش کردند که گر چه این دعا مختص ماه رجب است، ولی تو آن را هر روز بخوان.

 آنچه هدف این نوشته است، تفسیر آن معانی بلند نیست، (چرا که این کار از حد و اندازة نگارنده بسیار فرا تر است) بلکه هدف آشنایی و انس بیشتر با این دعای شریف است.این دعا از امام صادق علیه السلام در کتبی چون مفاتیح الجنان(اعمال ماه رجب)، اقبال الاعمال(ج3، ص209) و بحارالأنوار(ج95،ص389) آمده است.

کلمة «خابَ» جایی بکار برده می شود که فرد، به آنچه که می خواهد، نمی رسد(ریاض السالکین، ج6،ص219) و «وافدون» هم جمع کلمه وافد و به معنی کسی است که از درب جایی وارد می شود. به عبارت امروزی، «خاب» یعنی "باخت" و «وافد» هم به معنای کسی است که برای کاری به جایی وارد می شود و البته برخی آن را به معنای مهمان هم بیان کرده اند.

   معنی «خسر» نیز همان زیان دیدن در فارسی است که به انواع و اقسام عیوب و کاستی ها، شکست ها، گمراهی ها و هلاکت های ناشی از عمل ناپسند گفته می شود(التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج‏3، ص: 54). می ماند معنی «متعرضون»، که از آن به چیزی را در منظر و دید دیگری گذاشتن تعبیر کرده اند(التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج‏8، ص: 92)

   با این حساب امام صادق علیه السلام اینگونه به خدای متعال عرضه می دارند که: هر کسی که بر غیر از "تو" وارد شد، بازنده است و هر که خواسته اش را به غیر تو نشان داد و نمایان ساخت، زیان کرد.

   جالب است بدانیم که امام سجاد علیه السلام نیز دعای 46 صحیفه سجادیه(دعای اعیاد فطر، قربان و جمعه) همین عبارت را بیان کرده اند و مرحوم سید علی خان کبیر در توضیح آن اشاره کرده اند که هر که در امورش به غیر خدای متعال رو انداخت، عقل و ایمان و ثوابش را ناقص کرده و به این سرمایه های مهم زیان رسانده است.

آری مگر خدای بی نیاز، چه کم دارد، و چه نمی دهد و از دادن چه چیزی به ما بخل می ورزد که ما احساس می کنیم باید به سراغ غیر برویم؟!

انشاءالله تعالی ادامه دارد.

به نظر شما  چرا آدمی با علم به تمام موارد فوق، باز هم به سراغ غیر می رود؟

{راستی برادر این دعا را بخوان این دعا خوبه: أللهم ارزقنی التجافی عن دار الغرور.... (تجافی را چی معنا می کنی؟)}

 جواد ارباب

بسم الله الرحمن الرحیم

به امید خداوند متعال می خواهم یک سلسله مطالبی بهم پیوسته در مورد جهان بینی بنویسم . البته چکیده ی این مطالب حدودا دو سال پیش با محوریت کتاب های جهان بینی شهید مطهری تهیه شده که به تفصیل و تحقیق دوباره نوشته می شود و منتظر نظرات مفید دوستان هستم.

ابتدا باید ببینیم منظورمان از جهان بینی چیست البته کسی که می خواهد جهان بینی پیدا کند مطمئنا می داند جهان بینی چیست که به دنبال آن می رود و تعریف ما از جهان بینی تنها برای تفاهم با مخاطب نوشتار است.

جهان بینی یعنی چه؟

وقتی به افراد پیرامون محیط زندگی مان نگاه می کنیم هر کدام از آنها را در برخورد با وقایع  پیش آمده در زندگی متفاوت می یابیم جای آن دارد که برایمان سئوال گردد این تفاوت ها در نحوه ی برخورد با واقعه ی واحد از کجا منشاء می شود.

منظورم از اتفاق ، هر لحظه به لحظه ی زندگی افراد است که ناچار با امری مواجه می شوند و در انعکاس به آن برخوردی چه درونی و روانی و چه خارجی و ظاهری می کنند . مثلا در مواجهه با حشره ای مثل سوسک بعضی می ترسند و بعضی هم شاید از دیدنش خوشحال شوند و بعضی بی تفاوت و بعضی دید علمی دارند و بعض دیگر هم آن را اثری از نقاش عالم می دانند و با دیدنش به یاد او ...

همه ی این تفاوت برخورد ها در اثر نحوه ی نگرش آنها به جهان و واقع است و اینکه خود را در این هستی پهناور چگونه می بینند و برای خود چه جایگاهی در این هستی می پندارند؟ و چه نقشه ای برای این عالم در ذهن دارند و ...

ادامه دارد...

حامد یزدی