بسم الله الرحمن الرحیم

در عرف امامیه اطلاق لفظ «امام» منحصر در دوازده امام است

  • مباحث کلامی:

1- اگر کسی بگوید: منظور از لفظ امام مطلق پیشوا و رهبر است پاسخ می دهیم: لفظ امام و امامیّه در عرف شیعه خصوص معنى معهود و معروف است، نه مطلق معنى پیشوا و رئیس و گرنه إطلاق امامیّه بر شیعه دوازده امامى معنى نداشت اگر لفظ امام به معنی مطلق پیشوا باشد هر گروهى که از مقتداى خویشتن پیروى مى‏کند لازم و حتم است که به آنها نیز امامیّه گویند مانند حَنْبَلى‏ها و حَنَفى‏ها و وهَّابیها. زیرا آنها نیز داراى امام و پیشوا هستند. و چون مقتدایشان أبو حنیفه، یا احمد بن حَنْبل، یَا محمّد بن عبد الوهاب مى‏باشد باید به ایشان هم امامیّه گویند و إطلاق این لفظ بر آنان درست بوده باشد، در حالى که چنین نیست.

اطلاق امامیّه به خصوص قائلین به ولایت و امارت دوازده نفر امام معصوم مى‏باشد، حتّى در میان مورّخین خارجى مذهب مانند احمد أمین مصرى، و شهرستانى، و فَرید وَجْدى و ابن خلْدون و من شابَهَهُم امامیه اصطلاح خاصّ براى خصوص این جماعت است. و در کتب خود هر یک فصلى را درباره طائفه امامیّه ذکر کرده‏اند، و به دنبال آن از مزایا و آثار و اخبار و خصوصیّات مذهب شیعه امامیّه‏ اثنا عشریّه و یا اسمعیلیّه شرح و تفصیل داده‏اند.[1]

محسن علیگو