مشق توحید

در احادیث ثواب زیادی برای گریه کردن برای سیدالشهدا علیه السلام ذکر شده است که هر کس گریه کند یا بگریاند یا تباکی کند بهشت بر او واجب می شود. چند نکته: نکته اول: به نظر می رسد سرّ و راز این مطلب این است که وقتی کسی برای حضرت گریه می کند بین او و بین امام محبت ایجاد می شود و روحش به روح امام متصل و گره می خورد و همین گره خوردن و اتصال او را بهشتی می کند اگر چه گناهکار باشد البته نه به این معنی که هم اهل گناه باقی بماند و هم بهشتی شود بلکه به این معنی که آن گریه اگر خالصانه باشد در دل آدم محبت ایجاد می کند و آن محبت و اتصال کم کم کم و بالاخره وجود او را پاک و سفید و بی گناه می کند و بی گناه، بهشتی می شود.نکته دوم: محبت وقتی ایجاد می شود که گریه خالصانه باشد و از روی جوگیری یا به خاطر ریا نباشد. یا آدم نیاید به خاطر آرام شدن روح یا تخلیه ی روانی از شدت درگیری های روزمره گریه کند. نکته سوم: اگر چه در برخی از لغت نامه ها «تباکی» را «به دروغ خود را به گریه زدن» معنی کرده اند اما با توجه به این که اساس اسلام بر صدق و راستی است و دروغی گریه کردن عقلاً هم زشت است، به نظر می رسد «تباکی» به معنی «غمگین شدن» باشد که این هم با لغت سازگار و هم از بزرگانی نقل شده است. نکته چهارم: دین همان محبت و قوام دین به عزارداری است و باید برپا داشته شود و اگر تلویزیون این قدر به ایران و ایرانی و وطن تاکید نمی کرد، ماهواره ها نمی توانستند به مردم بگویند امام حسین، عرب بود و به ما که ایرانی هستیم چه ربطی دارد؟