مشق توحید

نمازمعراج مومن است.

چندی پیش از رسانه ای جمعی، صحبتی حکیمانه ای به گوشم خورد که سرشار از لطایف عرفانی بود. حال این جمله را به طور مختصرو محتوایی به اندکی توضیحات بیان می کنم تا خوانندگان عزیز مستفیض گردند:

"نماز نور است که وقتی انسان وارد آن میشود تمام گمشده های خود را پیدا می کند"

حال با توجه به این جمله حکیمانه و عارفانه باید دانست که چرا به محض گفتن تکبیرة الاحرام فکر و وهم های مختلف به سراغمان می آید و هیچ توجهی نسبت به او خالق یکتا و سلطان آفرینش حضرت الله جل و جلاله نداریم تا وقت اینکه سلام آخر نماز را میدهیم آن فکر و وهم ها همگی خواهند رفت. بقول دوستی می گفت من هر وقت دنبال گمشده ایی می گردم دو رکعت نماز می خوانم یادم میاد کجا گذاشتم و پیدا می کنم. چرا این حال بما دست می دهد؟ چون که ما در طی روز و شب گمشده ای به نام خدا نداریم و اصلان به او فکر نمی کنیم، اگر گمشده ما در لحظاتمان خداوند عزوجل باشد مطمئنا در نماز خود را مورد توجهه و محضر او می یابیم. اگر در لحظات خود به هر مقدار یاد خدا و در محضر او باشیم در نماز هم به همان کیفیت و کمیت در محضر او هستیم مثلا عارف کامل عالم عامل حضرت آیت الله بهجت او در نماز به کجا سیر می کرد. بله او گمشده خود را در نماز پیدا می کرد. حال وقت آن نرسیده که مراقبه و محاسبه ای داشته باشیم.

"ان الله جمیل و یحب الجمال"

سید صالح فخاری