بسم الله الرحمن الرحیم
ادامه مطلب در مورد کار فرهنگی در مسجد و رفع ابهامات آن را به زودی مینویسم اما این اشعار شیخ بهایی از مثنوی نان و حلوای ایشان خیلی رویم تأثیر میگذارد. توجه به این نکته خیلی مهم است که شاعر این اشعار عمر خود را در مدرسه گذرانده و این گونه به آن میتازد:
حکایت
با دف و نی دوش آن مرد عرب وه چه خوش میگفت از روی طرب
ایها القوم الذی فی المدرسه کلما حصّلتموها وسوسه
فکرکم ان کان فی غیر الحبیب ما لکم فی نشأه الاخری نصیب
فاغسلوا یا قوم عن لوح الفؤاد کل علم لیس ینجی فی المعاد
ساقیا یک جرعه از روی کرَم بر بهایی ریز از جام قِدَم
تا کند شق پردهی پندار را هم به چشم یار بیند یار را
فصل فی ذم اصحاب التدریس الذین مقصدهم مجرد اظهار الفضل و التلبیس
نان و حلوا چیست؟ این تدریس تو کان بود سرمایهی تلبیس تو
بهر اظهار فضیلت معرکه ساختی افتادی اندر تهلکه
تا که عامی چند سازی رام خویش با صد افسون آوری در دام خویش
چند بگشایی سر انبان لاف چند پیمایی گزاف اندر گزاف
نی فروعت محکم آمد نی اصول شرم بادت از خدا و از رسول
اندرین ره چیست دانی غول تو این ریایی درس نامعقول تو
درس اگر قربت نباشد زان غرض لیس درساً انّه بئس المرض
اسب دولت بر فراز عرش تاخت آن که خود را زین مرض آزاد ساخت
محسن علیگو
